در خانواده مهربان بود . نسبت به همسران خود هیچگونه خشونتی نمی کرد و این بر خلاف خلق و خوی مکیان بود . بد زبانی برخی از همسران خویش را تحمل می کرد تا آنجا که دیگران از اینهمه تحمل رنج می بردند او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تاکید می کرد و می گفت: همه مردم دارای خصلتهای نیک و بد هستند مرد نباید تنها جنبه های بد همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترک کند. چه هر گاه از یک خصلت او ناراحت شود خصلت دیگرش مایه خشنودی است و ایندو را باید با هم به حساب آورد او با فرزندان و فرزندزادگان خود فوق العاده عطوفت و مهربان بود ؛ به آنها محبت می کرد ؛ آنها را روی دامن خویش می نشاند ؛ به دوش خویش سوار می کرد ؛ آنها را می بوسید و اینها همه بر خلاف خلق وخوی رایج آن زمان بود. روزی در حضور یکی از اشراف ، یکی از فرزند زادگان خویش – حضرت مجتبی (ع) را می بوسید . آن مرد گفت من دو تا پسر دارم و هنوز حتی یک بار هیچ کدام از آنها را نبوسیده ام . فرمود:«من لا یرحم لایرحم»[2]کسی که مهربانی نکند رحمت خدا شامل حالش نمی شود 
نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی می کرد . آنها را روی زانوی خویش نشانده دست محبت بر سر آنها می کشید گاه مادران ، کودکان خردسال خویش را به او می دادند. که برای آنها دعا کند . اتفاق می افتاد که احیانا آن کودکان روی جامه اش ادرار می کردند مادران ناراحت می شده شرمنده می شدند و می خواستند مانع از ادرار کردن بچه شوند . او آنها را از این کار به شدت منع می کرد و می گفت مانع ادارار کودک نشوید ؛ این که جامه من نجس شود اهمیت ندارد تطهیر می کنم . نسبت به بردگان فوق العاده مهربان بود به مردم می گفت اینها برادران شمایند از هر غذا که می خورید به آنها بخورانید و از هر نوع جامه که می پوشید آنها را بپوشانید یا کار طاقت فرسا به آنها تحمیل نکنید ؛ خودتان در کارها به آنها کمک می گفت : آنها را به عنوان «بنده » و یا کنیز که مملوکیت را می رساند ) خطاب نکنید ؛ زیرا همه ملوک خدائیم و مالک حقیقی خداست بلکه آنها را به عنوان «فتی» (جوانمرد)یا «فتاه»(جوانزن) خطاب کنید.
در شریعت اسلام تمام تسهیلات ممکن برای بردگان که منتهی به آزادی کلی آنهامی شد فراهم شد او شغل «نخاسی » یعنی برده فروشی را به بد ترین شغلها می دانست و می گفت : «بد ترین مردم نزد خدا آدم فروشانند .»[3]
نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:12 عصر | نظرات دیگران()
