چرا علی (ع) در فتوحات

 خلفاء شرکت نداشت ؟

امیرمؤمنان علیه السلام که به سبب شجاعت ها و فداکاری های فراوان

در نبردهای دوران پیامبر صلی الله علیه وآله و مهارت های بسیار در

 امور جنگی ، کارنامه درخشانی از خویش به یادگار گذاشته بود ، نقش

 تعیین کننده امیر مؤمنان در نبردهای عصر پیامبر صلی الله علیه وآله

هم چون پیکارهای بدر، احد، خندق، خیبر و... از او یک جنگاور تمام

عیار و بلامنازع ساخته بود ؛ چنان که خود می فرماید :

وَ هَلْ أَحَدٌ مِنْهُمْ أَشَدُّ لَهَا مِرَاساً ، وَأَقْدَمُ فِیهَا مَقَاماً مِنِّی ! لَقَدْ نَهَضْتُ فِیهَا

وَمَا بَلَغْتُ الْعِشْرِینَ .

نهج البلاغه ، خطبه 27 .

 آیا یکی از قریش تجربه‌های جنگی سخت و دشوار مرا دارد ؟ و آیا

کسی در پیکار توانست از من پیشی بگیرد ؟ هنوز بیست ساله نشده بودم

 که در میدان نبرد حضور فعال داشتم .

خلیفه دوم، عمر بن خطّاب اعتراف می کند :

واللّه لولا سیفه لما قام عمود الإسلام .

ابن أبی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج 12، ص 82

.

اگر شمشیر علی علیه السلام نبود‌ ، عمود خیمه اسلام استوار نمی‌شد

.

با توجه به این ویژگی‌ها ، خلفا نمی توانستند در برابر دوری علی علیه

 السلام از میادین نبرد بی تفاوت باشند ؛ چراکه شرکت نکردن امیر

مؤمنان در فتوحات و انزوای حضرت می توانست این سؤال را در

 اذهان مسلمانان برانگیزاند که چرا علی بن ابی طالب علیه السلام با آن

همه سوابق درخشان در نبردهای گذشته ، اکنون که زمان انتشار اسلام

در سرزمین های کفر و شرک رسیده است ، بی تفاوت و یا منزوی است ؟

مگر چه اتّفاقی افتاده و چه تغییری حاصل شده که امیر مؤمنان در هیچ

یک از جنگ ها شرکت نمی کند ؟

آیا جهاد با مشرکان را واجب نمی داند ؟ ! و یا خلافت خلفا را مشروع

نمی داند و این جنگ ها را بدعت می داند ؟ یا این که نشر اسلام را در

 سایه به اصطلاح فتوحات (شما بخوانید در سایه شمشیر) معقول

نمی داند ؟ و نمی خواهد آیندگان به آیین سراسر مهر و عطوفت اسلام ،

 به صورت یک دین خشونت محور نگاه کنند ، و عملکرد خلاف دین و

عقل فرماندهان را به حساب اسلام بگذارند ؟