و اشک مرا هیچ کس ندید تا کنارم بنشیند و دلداریم بدهد.

هیچ کسی نفهمید که خورشید چقدر دیر طلوع کرد، دل من هزار بار با یاد تو خروشید و انقلاب کرد و من با تازیانه عقل این شورش را خفه کردم، حالا خسته و زخمی گوشه ای زانوی غم بغل گرفته و منتظر آخرین فرصتها و تصمیم هاست

حالا امید و هستی اش ... در گرو ... قدرت ... عشق من است.

حالا ... فقط ... می تواند با ... عشق آرام بگیرد و خواهد گرفت،

چون....

چون....

چون من ...

چون من... عاشق دیوانه ای ... بیش نیستم.

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:24 عصر | نظرات دیگران()