در یومی از شهر نیسان سال 1269 هجری شمسی نوکران دربخانه، اعلیحضرت ناصرالدین شاه قاجار را خبر کرده تزار معظم روس عنقریب عزم سفر به بلاد ایران و تفقد از سلطان قضا قدرت بفرموده اند.

حضرت شاهنشاه  منقلب و خوشحال و در تعجب شده، میرزا آقاخان، صدراعظم با کفایت را احضار کرده، بفرمودند: - «میرزا! چه وقتی جاه و قدرت سلطنت همایونی  ما افزون گشته و ما بی خبریم که اعلیحضرت تزار روس، قصد زیارت ملک ایران و پابوسی  ما را کرده است؟

میرزا خنده کرده، گفت: - «تصدقتان بروم. فدوی که در راپورت های یومیه مرتباً  خبر از شوکت اظهر من الشمس روزافزون اعلیحضرت شاه قاجار داده است. برادر فخیمه سفیر دولت روس نیز، نه کور و نه کر است، جلال شاهی را به دولت متبوعه راپورت می دهد.»

حضرت ملک پاسبان سینه مقابل داده، بادی به غبغب فرو کرده، فرموده:
- «میرزاجان! تو را به جان ملکه ویکتوریا قسم می دهم، اسباب راحت و عیش تزار معظم روس مهیا، ایشان از پابوسی و احیاناً دست بوسی   ما بیشتر خوشحال شوند.»

میرزا، مکث کرده، بعد گفت:- «اعلیحضرت مستحضرند که تزار،  منت گذاشته به ایران قدم رنجه می فرمایند! شایسته است تهران این محبت را با تحفه ای معظم جواب داده، دولتین ایران  و روس خوشحال شوند».

شاهنشاه «فخر - آسمان»، بی معطلی  سؤال فرموده: - «چه تحفه ای؟»

صدراعظم گفت: - «من بعد امضای عهدنامه گلستان و ترکمنچای   که مقادیری از خاک ناقابل، ملک عظیم ایران به تزار معزز روسیه هبه شده، آن مقام فخیمه مسرور شده، ملت ایران هم پایکوبی کرده، دعاگوی سلطنت پرهیبت قجری شدند. لذاست که به مناسبت سفر اعلیحضرت  تزار، بخشی دیگر از سرحدات شمالی هبه شده،  آن مقام مکرم، با کثرت تعجیل به ایران شوند.

شاهنشاه به هوش  و فراست نوکران سفارتخانه بریتانیای  کبیر احسن فرموده، شخصاً به دورسر میرزا اسپند دود بداده، اوراد خواندند.

راپورت «هبه»، به چشم برهم زدنی به سفارت دولت فخیمه روسیه و از آنجا به گوش مبارک تزار رسیده، مشارالیه از کثرت سرور  در دم سکته زده، رحلت فرمودند. (رحمه  الله علیه).

راپورت آن رحلت معظم نیز به چشم برهم زدنی به کاخ گلستان رسیده، شاهنشاه قدر قدرت ، غرقه  در اندوه شده با عایشه خانم در بکاء شدند. لیکن میرزا آقاخان نوری مسرور از فوت غریبه تزار روس رقیب ملکه ویکتوریا، راهی سفارت فخیمه بریتانیا شده،شاباشی به قدر گردش به روی رود تایمز دریافته، حظ کرد!