قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد ازین خاک غریب
همچنان خواهم راند
همچنان خواهم راند
پشت دریاها شهریست
که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است
بام ها جای کبوتر هاییست که به فواره ی هوش بشری 
                                                                         می نگرند....
دست هر کودک ده ساله ی شهر ، شاخه ی معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند
که به یک شعله ، به یک خواب لطیف
خاک ، موسیقی احساس تو را می شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد
پشت دریاها شهریست
که در آن وسعت خورشید به اندازه ی چشمان سحر خیزان
                                                                               است.....

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 6:37 عصر | نظرات دیگران()