چقدر بی تو خسته ام ، چقدر بی تو درشتاب

چه شعرها نوشته ام ، من از غم تو در کتاب

بهانه ای به شعر من ، همیشه  با  تو گفته ام

تو نغمه وترانه ای  ، برای  تشنگی  چو آب

چو دورم ازتو مدتی ، نمی   کنم     شکایتی

شکایت از فلک کنم ، که ره نموده درسراب

به میل دل نشد مرا ، هرآنچه  دل طلب نمود

هَزَار پرکشیدو رفت، نشسته جای آن غراب

اگرچه خسته ام ولی ،امید   مانده   شاید  او

زدردرآید آنکه هست ، به پاکی  طلای ناب

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:26 عصر | نظرات دیگران()