به نظافت و بوی خوش علاقه شدید داشت و هم خودش رعایت می کرد و هم به دیگران دستور می داد . به یاران و پیروان خود تاکید می نمود که تن و خانه خویش را پاکیزه و خشبو نگه دارند . بخصوص روزهای جمه واردشان می کرد غسل کنند و خود را معطر سازند که بوی بد از آنها استشمام نشود آنگاه در نماز جمعه حضور یابند .

در معاشرت به مردم مهربان و گشاده رو بود .

در سلام به همه حتی پیشی می گرفت . پای خود را جلو هیچکس دراز نمی کرد و در حضور کسی تکیه نمی نمود. غالبا دو زانو می نشست . در مجالس دایره وار می نست تا مجلس بالا و پائینی نداشته باشد و همه جایگاه مساوی داشته باشند.

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:12 عصر | نظرات دیگران()

از اصحابش تفقد می کرد اگر سه روز یکی از اصحاب را نمی دید سراغش را می گرفت. اگر مریض بود عیادت می کرد و اگر گرفتاری داشت کمکش می نمود .

در مجالس . تنها به یک فرد نگاه نمی کرد و یک فرد را طرف خطاب قرار نمی داد. بلکه نگاههای خود را در میان جمع تقسیم می کرد از اینکه بنشیند و دیگران خدمت کنند تنفر داشت از جابر می خواست در کارها شرکت می کرد . می گفت خداوند کراهت دارد که بنده را ببیند که برای خود نسبت به دیگران امتیازی قائل شده است

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:12 عصر | نظرات دیگران()

تنفر از بیکاری و بطالت :

از بیکاری و بطالت متنفر بود ؛ ومی گفت :

«خدایا از کسالت و بی نشاطی ، از سستی وتنبلی و از عجز و زبونی به تو پناه می برم[4]»

مسلمانان را به کار کردن تشویق می کرد و می گفت :

«عبادت هفتاد جزء دارد و بهترین جزء آن کسب حلال است.[5]»

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:12 عصر | نظرات دیگران()

امانت

پیش از بعثت برای خدیجه – که بعد به همسری اش در آمد – یک سفر تجاری به شام انجام داد.

در آن سفر بیش از پیش لیاقت و استعداد و امانت و درستکاری اش روشن شد.

او درمیان مردم آنچنان به درستی شهره شده بود که لقب «محمد امین» یافته بود . امانتها را به او می سپردند؛ از همین رو پس از هجرت به مدینه ، علی( علیه السلام )  را چند روزی بعد از خود باقی گذاشت که امانتها را به صاحبان اصلی برساند.

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:12 عصر | نظرات دیگران()

نرمی در عین صلابت

در مسائل فردی و شخصیتی وآنچه مربوط به شخص خودش بود نرم و ملایم و با گذشت بود . گذشتهای بزرگ و تاریخش یکی از علل پیشرفتش بود ؛ اما در مسائل اصولی و عمومی آنجا که حریم قانون بود ، سختی و صلابت نشان می داد و دیگری جای گذشت نمی دانست پس از فتح مکه و پیروزی بر قریش ، تمام بدیهایی که قریش در طول بیست سال نسبت به او مرتکب شده بود نادیده گرفت و همه را یکجا نبخشید ؛ توبه قاتل عموی محبوبش حمزه را پذیرفت ؛ اما در همان فتح مکه زنی ازین محروم مرتکب سرقت شده بود و جرمش محرز گردید ؛ خاندان آن زن که از اشراف قریش بودند و اجرای حد سرقت را توهین به خود تلقی می کردند سخت به تکاپو افتادند که رسول خدا از اجرای حد صرف نظر کند. بعضی از محترمین صحابه را به شفاعت بر انگیختند ولی رنگ رسول خدا ا خشم بر افروخته شد. گفت : چه جای شفاعت است ؟ مگر قانون خدا را می توان به خاطر افراد تعطیل کرد؟ هنگام عصر آن روز در میان جمع سخنرانی کرد و گفت :

 نوشته شده توسط فرز ها در سه شنبه 88/2/8 و ساعت 7:12 عصر | نظرات دیگران()